این ماده از بقایای به دست آمده در طی فرآیند پالایش تولید می شود و استخراج نمی شود و روش به دست آوردن قیمت تمام شده محصول نهایی را کاهش می دهد و امکان اصلاح نیز وجود دارد.
فن آوری های استخراج قیر:
باقیمانده: برای اجرای آن به دستگاه های خاصی نیاز است و روش به دست آوردن شامل تقطیر در اعماق دریا است، نتیجه یک محصول جامد با ویسکوزیته کم است.
اکسیداسیون: مخلوط به دست آمده افزایش ویسکوزیته و این اصلاح در مقایسه با نسخه طبیعی در برابر گرما و الاستیک مقاوم است.
محصول نهایی بسیار شکننده است، به همین دلیل است که استفاده زیادی از آن نمی شود.
ترکیب کردن یک روش جهانی است که از اختلاط باقی مانده های حاصل از تقطیر روغن استفاده می کند و برای به دست آوردن قیر با خواص مشخص شده از روغن، قیر و روغن سبک به عنوان افزودنی استفاده می شود.
کامپوزیت کل و جزء
ترکیب عنصری و اجزای قیر پایه نفتی با ترکیب قیر طبیعی تفاوتی ندارد (یا دارای حداقل تفاوت‌ها) است، علی‌رغم اینکه فرآورده‌های نفتی طبق طرح‌های مختلف به دست می‌آیند و قیرها حاوی هیدروژن و کربن هستند و در مقدار معینی، آنها حاوی ترکیبات حاوی گوگرد، اکسیژن، نیکل، نیتروژن و فلزات هستند.
خواص فنی که کیفیت قیر را از پیش تعیین می کند با ترکیب اجزا تعیین می شود و ترکیبات موجود در ترکیب آن در حجم عمده آنها مواد هیبریدی هستند که تجزیه و تحلیل را پیچیده می کند و تنها دسته ای که می توان به شکل خالص آن جدا کرد پارافین ها هستند.
مواد موجود در ترکیب از نظر حلالیت متفاوت هستند:
آسفالتین ها در استون، الکل، اتر محلول و عملاً در بنزین نامحلول هستند.
اسیدهای آسفالتین به خوبی در کلروفرم و الکل و در بنزین ضعیف حل می شوند.
رزین های خنثی به راحتی در بنزن، روغن های نفتی، کلروفرم حل می شوند.
کاربن ها که مواد درشت مولکولی هستند، آسفالتین های آب بندی را در حضور گوگرد تشکیل می دهند که به راحتی در سولفید هیدروژن و پیریدین حل می شوند.
کربوئیدها در حلال های آلی حل می شوند.
