ویترلی در مقاله می‌گوید که بهترین کیفیت کرانچی های پنیر، توانایی آن در ذوب شدن در دهان است.
به این می گویند از بین رفتن تراکم کالری… اگر چیزی به سرعت ذوب شود، مغز شما فکر می کند که هیچ کالری در آن وجود ندارد… شما فقط می توانید برای همیشه به خوردن آن ادامه دهید.
مایکل ماس نویسنده به ما می گوید که این فریب تصادفی نیست: شرکت های مواد غذایی میان وعده تحقیقات زیادی را انجام می دهند تا غذاهایی را طراحی کنند که ذهن شما را فریب دهد و جوانه های چشایی شما را به حالت دائمی ولع سوق دهد، چیزی که خودی ها در صنعت دولتی به آن می گویند: نقطه سعادت.»
کرانچی پنیری بزرگ نوعی اسنک تهیه شده از ذرت است که برعکس سایر محصولات مشابه ضرری برای سلامتی ندارد و یک میان وعده عالی می باشد.
ماس می نویسد، برای دستیابی به این «نقطه خوشبختی»، طراحان غذا به چیزی به نام «سیری خاص حسی» توجه زیادی دارند.
ماس می‌گوید: «از نظر عامیانه، سیری خاص حسی، تمایل به طعم‌های بزرگ و متمایز است که مغز را تحت تأثیر قرار می‌دهد، که با کاهش میل شما به داشتن بیشتر پاسخ می‌دهد».
برای جلوگیری از این امر، محصولات غذایی ناسالم موفق مانند کوکاکولا و دوریتوس از «فرمول‌های پیچیده‌ای تشکیل شده‌اند که به اندازه کافی جوانه‌های چشایی را تحریک می‌کنند تا جذاب باشند، اما طعم و مزه‌ای مجزا ندارند که به مغز دستور می‌دهد از خوردن دست بکشد».
البته مشکل این است که خوردن غذاهای ناسالم زیاد عواقبی دارد و عمل خوردن چیتو ممکن است کاملاً لذت بخش باشد، اما احساسی که وقتی متوجه می شوید یک کیسه کامل کرانچی پرتقال پنیری خورده اید کمتر است.
و این فقط کوتاه‌مدت است: اگرچه ماس نمی‌گوید که صنعت غذای ناسالم چقدر می‌تواند در چاقی نقش داشته باشد، اما واضح است که آمریکا مشکل چاقی دارد و این مشکل با ظهور این صنعت افزایش یافته است.
در سه دهه گذشته، نرخ چاقی در میان بزرگسالان آمریکایی بیش از دو برابر شده است، از 15 درصد در سال 1980 به 36 درصد در سال 2010.
در همین دوره، نرخ چاقی در میان کودکان دبستانی و نوجوانان به شدت افزایش یافته است و حدود 5 تا 6 درصد تا بیش از 18 درصد.
